Numizmatyka
Dział ten składa się z ponad 2400 monet, banknotów oraz pieniądza zastępczego. Zbiór monet sięga od czasów rzymskich aż po okres Polski Ludowej. Na zbiór banknotów składają się m.in.: pierwsze polskie pieniądze papierowe z okresu powstania kościuszkowskiego. Istotną częścią działu stanowią żetony dominialne oraz bony papierowe z końca XIX w. i z czasów I wojny światowej wydawane przez miasta powiatu kościańskiego, a także szefle wybijane w majątkach ziemskich.
Półtalar koronny popiersie Stefana Batorego falsyfikat wykonany przez Józefa Majnerta w latach 1835-1856 Mennica Warszawska, srebro, średnica 31,8 mm 14,0 g
Józef Majnert (1813-1879) Polski numizmatyk i najsłynniejszy fałszerz starych monet. Był synem medaliera i urzędnika Mennicy Warszawskiej, od 1830 roku zatrudniony w Mennicy Warszawskiej, gdzie pod kierunkiem ojca uzupełnia swoja wiedzę nabytą w szkole Pijarów i na 2 letnim kursie na Wydziale Nauk Sztuk Pięknych Uniwersytetu Warszawskiego) i staje się wkrótce cenionym rytownikiem i medalierem, otrzymując za swoją prace wiele wyróżnień i odznaczeń. Fałszerska działalność rozpoczął już ok. 1835 roku od podrobienia talara Zygmunta Starego z 1535 roku. Mając do swojej dyspozycji oprócz niewątpliwego talentu także znakomity warsztat jakim była mennica, zaczyna nie tylko fałszować rzadkie monety polskie, ale również tłoczy monety zmyślonych typów. Przejawem jego zdolności artystycznych jest także fakt, iż Ignacy Zagórski powierza mu opracowanie ilustracji do swojego dzieła „Monety dawnej Polski”. Po utracie posady w mennicy w 1851 roku, kończy swoją karierę fałszerską (pozbawiony dostępu do narzędzi). Fałszerska działalność Józefa Majnerta została zdemaskowana przez Karola Beyera.